TWEE DÔIVE

Twee dôive, twee breu’s, leivdegen gelukkig mè malkander
Tot op ne goeïen dag de joengste zei
“Wa zit ik hee mo te doon, ‘k gon ne ki zeen op’n ander.”
“En lotte gaai ma hee zuu mo zitte” , Allei,
Raaze da’s toch niks vui een hôisdôif.
Aai, aai, mizeire, danger en oenger gorre kraaige
Blaaift toch hee, altaaid eite genoeg in de schôif,
of wacht dan au moins toch tot het zoumer ès.”
Zuu lamenteidege zaain aavste breu,
“D’ailleur, de corboo heit just aa malheur geprofesseid,
‘k gon ni kunne sloêpe as ik paas oên de predateurs,
vougelnette en andere andere strikke worre in got sukkele.
‘K gon ma deploreire da ik aa ni kon proteigeire as aa iet zal arriveire.
Quel malheur! Quel malheur”
Zuu ging da nog ‘n taaideke voesj.

Naa moet ik zegge, de joengste was getoucheid dui de lamentoese van zaain breu.
Mo den drang vui ’t avonteur was trop fort , niks kon em teigenhaave.
“Och, ’t ès mo vui draa doêge da ‘k weg ben. Kom maainen brave.
‘K zal aa kunne vertelle van toffe dinges van as we terug baai-ien zaain ,nous deux.”

En zuu ès em vertrokke. In ’t begin gink alles good.
Mo ’t deude nie lank of doenkel wolke approcheide
Nen orage, Mille de tonerre, en wa ne wind!
Ons dôifke zocht nen abri, mais sans suksè
Haai gink op nen tak van nen buum zitte en verlour en bèkke zaaine mood.
Mor allo, na “regen komt zonneschijn” en “elk wolkske heeft een gouden rand”
En azuu ès em dan terug beginne vleege bouve stad en land.

Mo zaainen bôik begost te grolle.
Ha! Doe ès e veld, zeikes me veel groêntjes gans vol;
Ons dôifke zonder te paaze on danger gink dinneire.
Mo, malheur, ne vougelstrik! Aai, aai, haai was gevange.
Par chance was da net e bèkke stukkes,
En kost ons dôifke zainaaige libereire;
Mo da koste em ne grand effort en e pak plôime.

“Sa suffi, ‘k gon nor hôis! “
Mo, malheur op te neuf!
Ne predateur kwam in volle vitesse oït de lucht gevalle
Oem em te pakke en oep te frette;
Ons dôifke paasde : “na ès’t fini, niks kan ma redde.”
Mais, par chance op te neuf: ne gruutere predateur haa het gevizeirt
Op daane van ons dôifke. En azuu ès ons dôifke ge-esjapeid.

Rap, rap, Parti d’ici, verdomme!!
Haai gink zitte oep de corniche van en scheur
Oem oep zaain effe te komme.
Mais op te neuf malheur!
Ne gamin mè zaaine katapul!
Aai, aai; nen dikken boeilt!
Ons dôifke veel van zaaine sus.

En azuu lag em doê in’t gras
En wachtte tot het doenkel was.
Haai slèptege zich voesj wel zeive doêge lank
Want vleege kost ‘m ni mi.
En finalement – god zij dank –
Es h’m tôis gerokt, baai zaain breu, zaainen grand ami!
Vuil heit em ni verteld. Haai was viel te meug!
Mo einde good, alles good.
Ze woêre terug baai-ien, ‘t ès da wa telt.

Zuu zeede mo, beste kammeroede, as da ge tôis gelukkig zèt
Got het dan ni zeuke oep ’n ander.
Zèt content mè wadde gèt.
Zërgt vui elkander!
Dan ès ‘t leive zeut.

Naar J. de la Fontaine, GKC

TWEE DUIVEN

Twee duiven, broers van elkander,
Leefden gelukkig samen in hun kot
Tot op een dag de jongste zei:
“Wat zit ik hier maar te doen;
Ik ga eens kijken op een ander.”
“En blijf ik zo maar alleen, zijt gij weg zonder mij?
Ach kom, reizen is toch niets voor een huisduif.
Och, miserie, gevaar en honger worden uw lot.
Blijf toch hier, altijd eten genoeg in de schuif.”
Zo jammerde zijn oudste broer.

“En daarbij, de raaf heeft uw ongeluk voorspeld.
Ik zal niet kunnen slapen en nachtmerries dromen
Van roofvogels, vogelnetten en de dood
Die u wachten in het veld.
Ik zal mij verwijten dat ik niet kon komen
Om u te helpen in uw uur van nood.”
En zo ging hij nog een tijdje door.

De jongste was geraakt door de droefheid van zijn gezel
Maar de drang naar avontuur was te sterk
Niets kon hem nog tegen houden.
“Over drie dagen ben ik terug en vertel
Over velden, steden en wouden
Die ik zag vanuit het hemelzwerk.”

En zo is hij dan vertrokken.
In ’t begin ging alles goed.
Maar dra donkere wolken naderbij!
Donder, bliksem, storm en ontij!
De duif zocht te schuilen tevergeefs.
Ging dan maar zitten op een tak
En verloor toch wat zijnen moed.
Maar kom : “Na regen komt zonneschijn,”
En “Elk wolkje heeft een gouden rand.”
En zo vloog het duifje weldra terug over stad en land.

Toen kreeg hij honger, dat duurde niet lang.
Kijk daar een veld met rijpe koren.
De duif streek neer, was niet bang.
O wee, een vogelnet. Hij was verloren.
Of toch niet : uit het net half kapot kon hij zich bevrijden.
Ten koste van heel wat pluimen en veel lijden.

“ ’T Is genoeg geweest, ik ga naar huis.”
Maar, o wee wederom!
Een valk viel als een steen uit de lucht
Om de duif te grijpen in volle vlucht.
“Mijn einde is nabij, hier kom ik om.”
Of toch niet : een arend greep zelf de rover.
De duif ontsnapt, het gevaar was over.

“Vlug weg wezen, ’t is hier niet pluis.”
Hij ging zitten op de goot van een schuur
Om te bekomen van zijn hachelijk avontuur.
Maar wederom o wee, het mocht niet zijn!
Een kwajongen met een katapult.
Raak! Een dikke bult!
De duif bezwijmde van de pijn.

Zo lag hij daar in ’t hoge gras.
Kwam bij toen het donker was.
Hij heeft zich huiswaarts voortgesleept,
Wel zeven dagen lang.
Want vliegen kon hij niet meer, vleugellam.
“Bij mijn broer zijn is alles wat ik verlang.”
Zo is het gebeurd, en toen hij thuis kwam
Heeft hij van zijn tegenspoed niet veel verteld;
Maar einde goed, alles goed, ‘t is dat wat telt.

Beste lezer, leer hieruit
Het geluk is enkel daar te vinden
Waar ge zeker zijt van vrienden.
Zoek het niet op een ander
Maar draag zorg voor elkander.
Dat is een wijs besluit.

TWEE DUIVEN

Like this:

Related

Published by GKC