Mijn identiteitscrisis

Ik zit met een probleem. Ik weet het: veel ouderen hebben hetzelfde probleem. Vergeetachtigheid! “Waar heb ik mijn sleutels nu weer gelaten?”, of “Waar ligt mijn bril ergens?”, of “ Hoe heet die man nu toch weer?”, of “Waarom ben ik nu weer naar hier gekomen.” We vergeten de meest eenvoudige dingen, woorden willen niet in ons opkomen, kortom ons geheugen laat het afweten.

Maar bij mij is het erger, veel erger. Ik vergeet soms mijn eigen naam!!! Ik weet dan niet meer wie ik ben. En het ergste van al is dat als ik dan mijn identiteitskaart neem dan herken ik de naam die daarop staat helemaal niet. Dan ben ik helemaal de kluts kwijt. Ik heb op die momenten een identiteitscrisis!

Gelukkig weet ik wat ik dan moet doen. Ik moet dan namelijk naar de dienst “geboortecertificaten” op de gemeente gaan. Daar kennen ze me en die brengen dan alles terug in orde.

De laatste keer dat het me weer overkomen is heb ik iets grappigs meegemaakt. Er zaten al twee mannen in de wachtzaal. Ze waren met mekaar aan het praten.

De ene zei : “Weet ge dat ik uit de billen van Jupiter voortgekomen ben?”
De andere : “Ah zo? Werkelijk? Uit de billen van Jupiter?”
– “Ja, hoor.”
– “ Wie heeft u zo iets wijs gemaakt?”
– “Mijn zussen.”
– “ Aha, ge hebt dus zussen?”
– “ Ja, twee.”
– “ En kwamen die ook voort uit de billen van Jupiter?”
– “ Nee, hoor. Zij zijn voortgekomen uit de armen van Jupiter. “
– “ Gij zijt dus de enige die uit de billen is voortgekomen?”
– “ Ja! Mijn zussen hebben me dikwijls genoeg gepest met : gij zijt maar van onder de gordel!”
Nu kon ik mij niet meer inhouden en ben tussengekomen in het gesprek.
Ik zei : “ Excuseer mijnheer, gij die beweert voortgekomen te zijn uit de billen van Jupiter, weet gij wel wie Jupiter was mijnheer!? Dat was een God mijnheer! De God van hemel en aarde, van donder en bliksem! ”
– “Nou en? Dat is toch niks om beschaamd over te zijn!”
– “ En bovendien mijnheer was Jupiter de beschermgod van het Romeinse Rijk en het antieke Rome!”
– “ Echt waar? Nou, dan had hij mij wel iets mogen nalaten voor mijn antiekwinkeltje! Maar niet hoor!”
– “ Mijnhee…”
Ik kon mijn zin niet afmaken want net op dat moment ging de deur van de dienst “geboortecertificaten” open, een gemeentebeambte trad naar buiten en riep : “De heer Billen”
De man stond op en preciseerde : “Billen van Jupiter. Ik sta erop : van Jupiter!” En net voor hij in het kantoor binnenging draaide hij zich nog naar ons om en zei : “Wedden dat het weer zal zijn zoals altijd? Van zodra ze me hier zien gaan ze het hier allemaal uitgieren en op hun billen kletsen van het lachen.”

Die andere man en ik bekeken mekaar eens en dachten hetzelfde : die Billen trapt door! Van lotje getikt.
Ik zei : “ Die heeft nogal pretentie hé, uit een God geboren zijn! Kom nou, zeg!”
Die andere : “ Ja, hé? Nou, ik ben blij dat ik toch van wat meer nederige afkomst ben.”
– “ Ja?”
– “Wel, mijn ouders waren op reis, naar hun geboortedorp voor een volkstelling. Mijn moeder was hoogzwanger van mij. Zij zat op de rug van een ezel, mijn vader ging voorop. Maar jammer genoeg was er geen plaats in de herberg voor ons. En zo is mijn moeder bevallen in een ossenstal. Mijn moeder heeft mij in doeken gewikkeld en in het kribbetje gelegd.”
Lap, dacht ik. Nog zo ene! Maar ik speelde het spel mee.
– “ Ach zo? Werkelijk? Maar kom, ge had dan toch de adem van de os en de ezel om u warm te houden, niet?”
– “ Ja, dat was wel zo. Het was wel de enige luxe die we hadden.”
– “ En toen zijn de herdertjes komen zingen? En de wijzen uit het oosten hebben heel wat geschenken gebracht, was dat niet zo?”
– “Inderdaad. Maar niet lang daarna zijn we moeten vluchten naar Egypte”

Op dat moment ging de deur van de dienst “geboortecertificaten” open, een gemeentebeambte trad naar buiten en riep : “Onze Heer Jezus”

De man stond op en preciseerde : “Jezus van Nazareth. Ik sta erop : van Nazareth!” En net voor hij in het kantoor binnenging draaide hij zich nog naar mij om en zei : “Wedden dat het weer zal zijn zoals altijd? Van zodra ze me hier zien gaan ze hier allemaal beginnen zingen van  https://www.youtube.com/watch?v=WacH0_3rt-c

Wat een gekke wereld dacht ik bij mezelf. Al die mensen die zich voor de zoon van een God houden! ’t Is maar goed, dacht ik, dat ze me niet gevraagd hebben wie ik was. Want ik zat nog altijd met dat gat in mijn geheugen. Ik kon me mijn eigen naam niet eens herinneren.

Zo zat ik daar te mijmeren, tot plots de deur openging en een gemeentebeambte naar buiten trad en riep : “De illustere kunstenaar en wetenschapper Leonardo …”

EN KIJK!! Dan weet ik het weer!!! LEONARDO DA VINCI!! DA VINCI!!! Let wel : ik sta op de DA VINCI.

En toen, van zodra ze me zagen binnenkomen begonnen ze zoals altijd allemaal te zingen van :

Geïnspireerd door R. DEVOS