ANNABEL WEE (variant)

Vele, vele jaren geleden,
In een land aan de zee,
Leefde een meisje, en zij heette,
Misschien zo jij weet, Annabel Wee.
En dat meisje leefde daar enkel maar
Om van mij te houden en ik van haar.

Kind’ren, ik en zij, wij twee,
In een land aan de zee.
Wij beleefden een liefde die meer was dan wat liefde heet,
Ik en mijn Annabel Wee.
Een liefde die de hemelse engelenschaar
Ons benijdde, die liefde van mij en haar.

En dat is waarom, lang geleden,
In een land aan de zee,
Bij nacht uit een wolk een wind waaide,
En verkilde mijn mooie Annabel Wee;
En hooggeboren verwanten haar, overleden,
Mij ontnamen; en zij droegen haar mee
Om haar te begraven
In een land aan de zee.

Maar onze liefde was veel sterker dan de liefde
Van hen die veel ouder waren dan wij twee,
Van hen die veel wijzer waren dan wij twee.
En nooit kunnen de engelenschaar daarboven
Noch de duivels diep onder de zee
Ooit scheiden mijn ziel van de ziel
Van de mooie Annabel Wee:

Want telkens bij maneschijn komen bij mij dromen
Van de mooie Annabel Wee;
En de sterren fonkelen nooit zonder dat ik zie de ogen
Van de mooie Annabel Wee;
En zo, komt de nacht, lig ik zacht zonder geluid,
Naast mijn geliefde, mijn geliefde, mijn leven, mijn bruid,
In haar graf in een land aan de zee,
In haar kuil bij het gedruis van de zee.