Het Vriendelijke Spookje

H1 : Een vreedzaam dorpje

Dorpje met dorpsplein,
Schooltje met schoolmeester en juf.
Burgemeester en pastoor en zijn meid.
En Kerktoren met groot uurwerk.

En in de kerktoren woont een vriendelijk spookje.
Het komt ´s nachts te voorschijn om middernacht.
Het dwaalt tot klokslag één uur rond in het dorpje; dan verdwijnt het terug in de toren.

Spookjes zijn onzichtbaar voor mensen, maar niet voor dieren. Is vriend met de kat van de koster, ze zitten naast mekaar op de nok van het dak van de pastorie in de maneschijn. Spookje is ook vriend van de kerkuil die oe oe roept als hij het spookje tegenkomt. Maar niet beste maatjes met de vos die al eens de kippen van mijnheer pastoor heeft doodgebeten. En het VS had helemaal geen schrik van de vleermuizen die in en uit de kerktoren zwermen.

Kijkt door de ramen van de huizen naar de slapende kinderen.
Zou zelf eens een kindje willen zijn om ook naar school te kunnen gaan.
Maar dat gaat niet want de school is natuurlijk ´s nachts dicht.

H2 : Het grote uurwerk is stuk!

Op een goeie zomerdag ging er iets mis met het uurwerk van de kerktoren.
Het bleef stil staan op drie uur in de namiddag!
Dat verstoorde de dorpsbewoners zeer.
Ook de burgemeester wou dat het uurwerk vlug hersteld werd.
Maar de uurwerkmaker woonde in een ander dorp.

Het zou toch wel een paar dagen duren eer hij in het vreedzame dorpje zou toekomen. Want in die tijd, lang geleden, gingen de mensen nog te voet of met paard en kar van dorp tot dorp.

Ondertussen werd het vriendelijke spookje niet meer wakker, omdat de wijzers van het uurwerk dus niet meer doordraaiden tot middernacht.

De kinderen sliepen ´s nachts onrustig, niemand wist waarom. Maar wij weten dat het is omdat het spookje niet meer door het raam kwam kijken.

Ook de dieren vroegen zich af waar het spookje dan toch wel bleef. Dieren kunnen natuurlijk geen uur lezen op de kerktoren, vandaar dat ze niet beseften dat het spookje niet meer wakker werd door die wijzers die niet meer bewogen.

Maar op een dag was dan daar toch de uurwerkmaker.  Hij vond dat er een tandwieltje stuk was. Dat was vlug vervangen. Hij was met zijn werk klaar om vijf uur in de namiddag. Hij deed een beetje olie aan de as van de wijzers en draaide ze een paar keer in het rond.  En dan zette hij  ze precies op de stand van vijf uur.

Maar o wee. Hij had één keer te veel rondgedraaid met de wijzers. Die stonden nu op vijf uur in de morgen in plaats van vijf uur in de namiddag. Voor mensen is dat hetzelfde. Maar niet voor het vriendelijke spookje. Want voor hem was middernacht nu ineens twaalf uur ´s middags en één uur ’s nachts was nu een uur op de middag.

 

H 3 : Het vriendelijke spookje des middags in het dorpje

En zo gebeurde het dat het vriendlijke spookje de volgende dag om twaalf uur ’s middags uit de kerktoren kwam.

Het vriendelijke spookje was helemaal verrast. In plaats van de maan scheen nu de zon. Zoveel licht was het spookje niet gewoon.

En de kinderen sliepen niet in hun bedje maar zaten nog in de klas. Dat kon het spookje zien door het raam van het klaslokaal.

Het was ook een drukte van belang op het dorpsplein. (de meid van de pastoor gaat naar de bakker; de koster komt uit de kerk, De burgemeester praat over belangrijke zaken met de pastoor.)

En de dieren! De uil was nergens te bespeuren, de vos ook niet. Het spookje vond de kat van de koster slapend op een hooizolder. Nee, de kat wou niet mee naar het dak van de pastorie. Dat doen katten alleen maar in de maneschijn.

Maar het vriendelijke spookje maakte kennis met andere dieren: met  Fideel, de hond van de champetter ; met Palm, het paard van de boer ; en met Hoog, de haan die samen met  Kakel, de kip, op het erf  van de pastoor rondliepen.

Waar komt gij vandaan vroeg Fideel de hond;  ik weet  niet hoe ik hier terecht gekomen ben zegt het VS.

 Kom maar op mijn rug zitten terwijl ik de ploeg trek zei Palm,  het paard, de boer ziet toch geen spoken.

 Zijt gij een uilskuiken vroeg Hoog, de haan,  hooghartig; nee, want het kuiken van de uil heeft pluimen en kijk maar ik heb een wit kleed aan zegt het VS

Eet gij eieren vroeg Kakel , de kip; nee zegt het VS, spookjes eten nu eenmaal niet.

En zo werd het vriendelijke spookje het dagleven in het dorp stilaan gewoon.  Van twaalf tot één uur.

 

H4 : Het vriendelijke spookje is behulpzaam

Het spookje vond dat dagleven toch wel boeiend.

Het zweefde door de muur van het klaslokaal en ging in de klas op een lege bank zitten. Dat had het al zolang willen doen : samen met de kinderen die het ’s nachts zag slapen naar school gaan. Als de meester iets vroeg dan stak het spookje ook zijn vinger op; maar mensen zien nu eenmaal geen spookjes, en dus kwam het VS nooit aan de beurt. Dan doe ik maar iets anders om de meester te plezieren dacht het spookje; en het veegde het bord schoon nadat de klas uit was. De meester kon maar niet begrijpen hoe of wie het bord schoonveegde tijdens de middagpauze, dat is heel raadselachtig vond hij!!!

En de boer gaf ’s middags altijd een zak met haver aan Palm, het paard. Maar Palm morste telkens heel wat haver op de grond. Probeer zelf maar eens haver uit een zak te eten zonder dat ge uw handen moogt gebruiken!!! Maar nu veegde het VS de gemorste haver netjes bij mekaar en voederde het aan Palm, het paard. En de boer kon maar niet begrijpen hoe het kwam dat zijn paard nu ineens  zo netjes kon eten; Daar had hij zelfs moeite mee, zelfs al had hij handen die hij kon gebruiken.

En de meid van de pastoor had de beddelakens gewassen en te drogen gehangen in de tuin van de pastorie. Maar de zon scheen niet. En er was geen wind, geen blaadje aan de bomen bewoog. Oei, zo zouden de lakens niet op tijd gedroogd zijn om terug op het bed van de pastoor gelegd te worden. En kijk, toch bewogen de lakens aan de wasdraad, alsof er iemand tegen blies. De meid zag dat en kon maar niet begrijpen waarom de boomblaadjes niet mee bewogen.

Zo deed het vriendelijke spookje allerlei goede dingen voor de dorpelingen. Die waren een beetje verbaasd door de vreemde dingen die er zo gebeurden. Want ze konden natuurlijk het vriendelijke spookje dat hen hielp niet zien.

Het vriendelijke spookje was blij dat het de mensen kon helpen. En toch voelde het vriendelijke spookje zich niet helemaal goed in zijn vel; spookjes hebben natuurlijk geen vel zult ge zeggen. Maar dat is het niet : het had heimwee naar de stilte van de nacht.

 

H5 : Het vriendelijke spookje haalt kattekwaad uit

En zo kwam het dat het vriendelijke spookje ook al eens een grapje uithaalde om de mensen te plagen.

Belletje-trek

Zo deed het VS eens belletjetrek. Hij belde aan bij Trijn Azijn die naast de pastorie woonde. En dan vlug ook bij de overbuur Gus Van Ginder. Trijn kwam kijken wie er aangebeld had; Gus ook. Trijn vroeg aan Gus : hebt gij bij mij gebeld? Nee zei Gus ik dacht net dat gij bij mij gebeld hebt.. Zeker kwajongens die belletjetrek gedaan hebben zei Trijn. Dat kan niet zei Gus want alle kinderen zitten nog in de klas tot kwart na twaalf.  Trijn en Gus begrepen er niets van. Het VS stond ondertussen in het midden van de twee overburen te lachen, maar dat konden Gus en Trijn niet zien.

Suiker in de soep; zout in de koffie

En als de meid van de pastoor soep maakte deed ze er altijd een sneufje zout in. Maar op een goeie dag  had het VS de suiker in het zoutvaatje gedaan , en het zout in de suikerpot. Dat kunt ge natuurlijk zo niet zien want suiker en zout zien er hetzelfde uit. De soep was dan ook niet te eten , veel te zoet. Wat is er met die soep vroeg de pastoor. De meid proefde ook aan de soep en dacht bij zichzelf : ik word oud, ik heb zeker suiker uit de suikerpot genomen om in de soep te doen. Hoe kan ik zo verward geweest zijn!! Geef me maar een kopje koffie met melk en een lepeltje suiker, zei de pastoor. En jawel hoor, het VS spookje zat in de hoek van de kamer te kijken naar het gezicht van de pastoor toen die zijn kopje gezouten koffie inslikte. De pastoor werd wat rood van kwaadheid. En de meid wist niet meer waar ze het had. Ik moet naar de dokter dacht ze, om me twee keer na mekaar zo te vergissen moet er zeker iets niet pluis zijn in mijn hersepan.

Dertien klokslagen!

Een andere keer liet het VS de burgemeester schrikken. Elke donderdag stipt op het middaguur begon hij met de vergadering van de gemeenteraad. Daar worden de belangrijke dingen besproken die in de gemeente moeten gebeuren. De burgemeester had zo de gewoonte om binnensmonds de klokslagen van de kerktoren af te tellen en dan bij de twaalfde slag plechtig te zeggen : “de vergadering is geope………….BOING klonk er een dertiende slag. (Ge kunt wel raden wie daar achter zat!!!)  De burgemeester werd wit rond de neus van de schrik. Dat is tovenarij riepen de mensen in de gemeenteraad. Dertien slagen, dat brengt zeker ongeluk over het dorp riepen de mensen in de straat. Er gebeuren hier meer vreemde dingen zeiden ze tegen mekaar. En het is allemaal begonnen nadat de kapotte kerktorenklok gemaakt was door de uurwerkmaker. Is hij het misschien die ons dorp betoverd heeft?

H6 : Het vriendelijk spookje keert terug naar de nach

Hé dacht het VS toen hij de mensen zo hoorde spreken over de kerktorenklok. Ik slaap altijd achter die klok. Ik zal er morgen eens een kijkje gaan nemen.

De volgende middag kwam het VS niet uit de kerktoren.

Er gebeurde dan ook niets bijzonders die dag in het dorp. Dat was maar goed ook want de mensen waren nog niet bekomen van die dertiende klokslag.

Het VS ging op verkenning uit in de kerktoren.
Het vond een paar oude heiligenbeelden helemaal onder het stof.
En kijk, de vleermuizen hingen allemaal ondersteboven aan de balken van het kerktorendak.

De klepel van de torenklok had net twaalf keer geslagen op de rand van de klok. De klok zinderde nog na. De klepel wiegde nog wat heen en weer. Het VS ging op de klepel zitten meewiegen en droomde over hoe het vroeger was : alles heel rustig, geen drukte van mensen. Hij had een beetje spijt van zijn plagerijen.

Toen de klepel stil hing kroop het VS in het raderwerk van het uurwerk.  Die radertjes draaiden heel traagjes verder en om de minuut deden ze de grote wijzer verspringen. Het VS stond er geboeid naar te kijken. En zo merkte het VS niet dat een stukje van zijn wit kleed tussen de radertjes geklemd geraakte. Het was toen net één uur. Het uurwerk viel stil en het VS viel in slaap.

Nu was het uurwerk van de kerktoren weer stuk!!!!!
Weer liet de burgemeester de uurwerkmaker uit het andere dorp komen.
Pas deze keer goed op zei hij vermanend tegen de uurwerkmaker. Er zijn hier heel wat vreemde dingen gebeurd sinds uw laatste herstelling van het uurwerk van de kerktoren.

De uurwerkmaker kroop in de kerktoren en begon het uurwerk na te kijken. Niks kapot zoals vorige keer dacht hij bij zichzelf. Maar hé, wat is dat hier tussen die twee kleine radertjes : een stukje witte stof. Hoe is dat hier terecht gekomen? Hij begreep er niets van. Hij trok het stukje stof tussen de radertjes uit en het uurwerk begon weer netjes te lopen. De uurwerkmaker deed nog wat olie aan de as van de wijzers en draaide ze nog een paar keer rond. Het was nu drie uur in de namiddag.

Hij ging naar de burgemeester en toonde die het stukje witte stof. De uurwerkmaker zei : ik kan maar niet begrijpen hoe dit vreemd stukje stof tussen de radertjes geraakt is. De burgemeester nam het stukje stof in de hand. Plots voelde hij zich heel vreemd, hij kreeg koude rillingen over zijn rug. Wat is er toch met mij dacht hij. Het is net of iets uit een andere wereld mij aanraakt.

En jullie raden het al : de uurwerkmaker had deze keer niet eens te veel aan de wijzers gedraaid. Voor het spookje was middernacht weer middernacht. En dus werd het terug wakker in het midden van de nacht en keerde de rust weer in het dorp.

En het VS was nog het meest blij van allen.